'Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug.

Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug.'

Twee regels uit het refrein van het bekende lied van André Hazes.

Was het maar zo eenvoudig dat je angst weggenomen kan worden door een ander die het donkere

van de angst vervangt voor het licht van de morgen.

 

Een jaar of 15 geleden, een aantal dagen voor ik aan een nieuwe baan begon, kreeg ik te maken

met mijn eerste heftige angstaanval.

Het is overigens niet zeker of dat ook daadwerkelijk een angstaanval was, in elk geval was het

de start van een bijzondere periode in mijn leven.

In een nacht na een leuke workshop met vriendinnen en familie, een gezellige ontspannen avond,

overkwam het mij.

Ik weet nog exact wat ik dacht toen ik wakker werd en me heel naar voelde; 'ik begin maandag aan

een leuke baan en nu ga ik dood'

Vanuit mijn tenen voelde ik het leven uit me wegtrekken, althans dat was mijn interpretatie van dat

wat ik voelde.

Het gevoel bekruipt je niet, nee het bespringt je.

Het voelde heel heftig en daar heb je het al: beangstigend.

Ik ben die nacht naar de huisartsenpost gegaan.

Mijn bloeddruk bleek veel te hoog te zijn.

Na verloop van tijd zakte de bloeddruk die nacht, naar een aanvaardbaar niveau.

Ik zag dit als een vervelend incident, punt.

 

Met plezier begon ik aan mijn nieuwe baan.

Al snel volgde de volgende angstaanval, dat bleef zich herhalen.

Ik heb op de huisartsenpost heel wat huisartsen uit mijn woonplaats leren kennen.

Chapeau voor deze artsen, de meesten gingen zeer zorgvuldig om met de klachten en stuurden mij

ook menigmaal door naar de SEH van het nabijgelegen ziekenhuis.

Mijn hartslag en bloeddruk waren dan veel te hoog, dan lag ik een paar uur in de eenzaamheid van

de donkere nacht in een koud kamertje, verbonden aan apparatuur.

Als mijn hartslag en bloeddruk weer stabiel en de bloedwaarden goed waren, mocht ik naar huis.

Mijn werk mocht er zo min mogelijk onder lijden, dus na een douche ging ik dan meteen door naar

mijn werk.

 

De meeste artsen adviseerden om tijdens een aanval een oxazepam te nemen .

Ik kreeg een paar maal een recept voor niet meer dan vijf of tien stuks.

Het idee dat ik ze had hielp enigszins terwijl ik in de paar jaar dat dit speelde in totaal niet eens

twintig van die pilletjes heb genomen.

Door het innemen van oxazepam ervoer ik ook weer een sensatie en alle onbekende sensaties in

mijn lichaam veroorzaakten een opeenvolging van heftige sensaties en vervolgens volgde er een

angstaanval.

Dit alles in een rap tempo.

Het is zelfs tweemaal gebeurd dat ik met de ambulance naar het ziekenhuis ben vervoerd.

Tussen al die aanvallen door werd ik goed bijgestaan door mijn toenmalige huisarts.

Denk nou niet dat we er meteen achter waren toen deze ellende begon dat het om angstaanvallen ging.

Ik ben eerst bij een aantal specialisten geweest en heb onderzoeken gehad om alles uit te sluiten.

Het begon met de longarts, vervolgens de neuroloog en daarna de internist.

Al die tijd dat ik van de ene arts naar de andere werd gestuurd en van het ene onderzoek in het andere

rolde, wilde ik nog niet geloven dat ik het zelf was die dit veroorzaakte.

Dat leek me onmogelijk, ik voelde me lichamelijk zo ziek en er gebeurde zoveel in mijn lichaam dat kon ik

niet zelf veroorzaken.

‘Ik zou wel gek zijn, om mezelf dat aan te doen.

Nee hoor er moest iets met mijn lichaam aan de hand zijn’

Toen alle onderzoeken niets uitwezen en ik er me in het onderwerp verdiepte, begon ik te geloven dat het

om angstaanvallen ging.

Ook dat leidde nog niet tot vermindering, o nee de ellende begon pas.

 

Ik kon niet meer alleen zijn.

Ik verstijfde of verslapte als ik 25 meter van huis liep.

Er was een periode waarin ik vrijwel elke nacht een angstaanval had, ik sliep dan nauwelijks.

Zo'n aanval was vaak heftig en begon nadat ik ongeveer anderhalf uur sliep.

Nadat ik een keer een angstaanval in de auto had gekregen en met de ambulance naar het ziekenhuis

was gebracht, durfde ik niet meer auto te rijden.

Ik durfde niet meer alleen naar mijn werk te reizen, een afstand van nog geen vier kilometer.

Mijn trouwe moeder heeft in de vroege ochtend heel wat busritjes met me gemaakt.

Dat ik toch naar mijn werk ging en kon functioneren was puur op basis van wilskracht en een groot

doorzettingsvermogen.

Het gezegde 'niet lekker in mijn vel zitten' heb ik letterlijk ervaren.

Ik voelde ruimte tussen mij en mijn vel, dat was een raar gevoel, alsof je een te ruime jas aan hebt.

Als ik in de spiegel keek zag ik niet mijn ogen, ik herkende de blik niet.

De adrenaline gierde vrijwel continu door mijn lijf.

Mijn huisarts stelde eens voor dat ik kniebuigingen zou doen, de trap een paar keer op een neer zou

lopen of zou gaan hardlopen.

Ik ben boos bij hem weggelopen, ‘wat dacht die man wel dat ik me aanstelde?

Alsof mijn zieke lichaam beter zou worden van een rondje hardlopen.’

Dat was in de fase waarin ik nog niet volledig accepteerde dat het om angstaanvallen ging.

Later begreep ik wel dat hij gelijk had en heb ik mijn excuus aangeboden.

Nadat ik eenmaal geloofde dat dit om angstaanvallen ging kwam al snel het besef dat ik moest

gaan knokken om niet bezig te zijn aan een enkele reis met als bestemming 'achter de geraniums'

Omdat ik vond dat ik handvatten nodig had in dit gevecht, ging ik naar de angstpolikliniek in het

lokale ziekenhuis.

Daar kreeg ik te maken met een psychologe waar ik geen klik mee had.

Zij gaf mij het gevoel dat ze vanuit de theorie aan het werken was, ik heb dat uiteindelijk ook tegen

haar gezegd.

Zij vond de manier waarop ik de stappen nam niet goed.

Daarbij doelde ze op de tussenstappen die ik zette.

Ook vond zij dat ik antidepressiva moest gaan slikken, waarbij haar argument was dat het middel goed

werkt tegen angsten.

Voor mezelf was ik er uit dat ik dit niet wilde, ik voelde me absoluut niet depressief.

Overigens heb ik alle respect voor mensen die onder deze omstandigheden wel antidepressiva gebruiken.

Ieder maakt de keuze die het best bij hem of haar past, daar kan en wil ik niet over oordelen.

Ik raad ook niemand aan om te stoppen met medicatie.

Dat is niet aan mij!

 

Inmiddels stelde mijn werkgever  voor naar een familielid te gaan, die als haptonoom goede resultaten

boekte met het coachen van mensen met angstaanvallen.

Een leuk idee maar dan zou ik naar een locatie 15 kilometer verderop moeten reizen, dat durfde ik niet.

Gelukkig was er een lieve oom die net in de VUT was gegaan en dus tijd had mij overdag naar de haptonoom

te brengen.

Deze haptonoom was voor mij tevens coach en de beste 'psycholoog' die ik me had kunnen wensen.

Intussen had ik één en ander over angstaanvallen gelezen, met name wat Prof.dr. Ivan Wolffers over dit

onderwerp heeft gepubliceerd, sprak me aan en voelde goed voor mij.

Het bevestigde mijn gevoel over hoe om te gaan met mijn angstaanvallen.

Ik ben gestopt bij de angstpoli en ben alleen met de haptonoom verder gegaan.

Dat bleek een heel goede keuze en investering te zijn.

Ook weer stap voor stap kwam ik zover dat ik alleen in mijn auto naar hem toe kon rijden.

Dat gaf een super goed gevoel.

Ik gaf mezelf na zo'n rit altijd een schouderklopje.

Ik besefte dat ik de angst aan niemand kon geven.

Dat ik de enige was die de arena in moest om tegen de angst te vechten.

Daarnaast vond ik het belangrijk om niet toe te geven aan de angst dus ik bleef dingen zoveel mogelijk doen.

Verstijfde of verslapte ik in de drukte van een winkelcentrum, benauwde het me en voelde ik van alles, ik deed

het toch en bleef het doen.

Vond ik het eng op de tribune in een theater, ik bleef naar het theater gaan en ging ook gewoon in het midden van

een rij zitten.

Was het eng alleen de straat op te gaan, ik ging toch een rondje fietsen of wandelen.

De volgende keer werd het een groter rondje.

Ik sportte een tijd lang met een personal trainer in een medisch trainingscentrum, dat voelde veilig en vertrouwd.

 

De haptonoom leerde mij te ervaren wat de lichamelijke sensaties met mij deden.

Als ik ze voelde, rende ik als het ware weg van mijn lijf naar mijn hoofd toe.

Door de gedachten die razendsnel vaak onbewust, door me heen flitsten kwam ik in een angstaanval terecht.

Ik leerde om de sensaties te ervaren en er niet van weg te rennen.

Ik schrijf nu bijna feitelijk over mijn gevecht tegen de angsten, zo feitelijk voelde die strijd niet.

Het is zwaar geweest, een periode waarin ik twee stappen zette en er één terug deed.

Die twee stappen werden er drie, dan deed ik er soms weer twee terug.

Door niet op te geven werden die stappen terug niet twee maar één, tot ik tenslotte alleen nog stappen

vooruit maakte..

Op een gegeven moment ging ik ervaren dat ik de baas was over de angst en de angst niet langer de baas

was over mij.

De periode om er af te komen heeft een paar jaar geduurd.

In die tijd nam de heftigheid van de aanvallen en de impact er van op mijn leven bij elke stap weer een stukje af.

 

Op een zeer geringe hoeveelheid oxazepams na heb ik de strijd zonder medicatie gewonnen.

Ik kan al jaren weer alleen de auto in.

Ik kan alles weer doen zonder een angstaanval te krijgen of rare sensaties te voelen.

Zelfs als er lastige dingen op mijn pad komen krijg ik geen last van angstaanvallen.

Ik heb sindsdien weer ingrijpende stappen durven nemen en ben hindernissen tegenkomen, ook dan kwam er

geen angstaanval.

 

Deze periode heeft mij in positieve zin veranderd en veel gebracht.

Het leerde me wat er werkelijk toe doet in het leven.

De mediamieke gave die achteraf gezien latent aanwezig was, ontwikkelde zich.

Het heeft me milder gemaakt, ook milder naar mezelf.

Door mijn kracht te ervaren heb ik vertrouwen in mezelf gekregen.

Ik heb veel geleerd over mezelf en ook over anderen.

Het is een periode geweest waarin ik heel veel schillen van mijn ui heb afgepeld, ik vond mezelf terug.

Het leerde me dat stilstand niet tot ontwikkeling leidt.

Ik zag in hoe het zo ver had kunnen komen.

Mijn agenda leerde ik beter te plannen en meer rust in te bouwen, wat best lastig was voor iemand die veel

leuk vind.

Het was een zoektocht naar mijn kracht, sindsdien besef ik dat ik heel sterk ben en over grote wilskracht en

doorzettingsvermogen beschik.

Ik had deze periode niet willen missen, sterker nog ik kan nu zeggen dat ik blij ben dat het mij is overkomen

Laatst hoorde ik iemand zeggen over een familielid met angstaanvallen: “hij stelt zich aan”

Daar schrok ik van, het is beslist geen aanstellerij.

Tijdens een angstaanval gebeurt er veel in je lichaam, dus ook in de chemie van je lichaam.

Je kunt je doodziek voelen, je hebt als je je mee laat voeren in de achtbaan van de angstaanval

geen grip op je lichaam.

 

Ik gun anderen die kampen met angstaanvallen van harte dat zij de strijd met zichzelf durven aangaan.

Daar wil ik als coach en ervaringsdeskundige bij helpen.

Ik ben van mening dat zeker mensen die in het beginstadium van angstaanvallen zitten, met behulp van

coaching die afgestemd is op de persoon er van af kunnen komen of op zijn minst hun leven niet meer

laten beheersen door angst.

 

Eva

"Ik werd enorm geraakt toen ik je blog over angst las.

Ik wil je van harte bedanken voor het delen van jouw ervaring mbt het overwinnen van je angsten, wat ik

enorm knap van je vind."

 

Een Haptonoom EFT/Coach

"Ik vind het een goed, reëel en ik denk voor veel mensen een zeer herkenbaar verhaal.

Mensen weten dan in ieder geval dat ze bij jou terecht kunnen omdat je hun symptomen zult herkennen

en jij ze niet voor nuts aan zal zien.

Angstaanvallen zijn voor veel mensen toch nog vaak de meest onbegrepen ellende.

Daarom dat een op de drie Nederlanders hun angststoornis voor hun omgeving verborgen houdt, wat de

ellende nog groter maakt.

Uiteindelijk is het een grote veroorzaker van burnout klachten."

 

E. Hypno-regressie therapeut 

"Ik vind het een eerlijk en nuttig verhaal"

 

Een multidisciplinair (o.a. auteur) wijs mens

"sowieso een heel goed verhaal, want het is jouw verhaal en uit je hart geschreven."

 

Ingrid van Dam

"Alsof ik het verhaal van mijzelf lees.

Bij mij kwam en komt de angst door oa hypochondrie.(Al ruim 23 jaar)

Ook ik ben vele malen dood gegaan in de nacht.

Ik ging wel aan de antidepressiva en gebruik het nog steeds, ondanks de vervelende bijwerkingen,

overmatig transpireren, 25 kg aangekomen.

2x gestopt maar het hele circus begon weer opnieuw.

Nu ben ik zover dat dit bij mij hoort, maar idd. krijg je vaak vervelende en kwetsende opmerkingen.

Ook ik had en heb een abonnement bij mijn huisarts.

Gelukkig voelt zij mij goed aan."

 

Ellen S.

"Wat een herkenning!! 20 jaar van mijn leven lees ik hier, een gevecht een uitputtingsslag en nu?

nu LEEF ik weer !!

Ben nog elke dag dankbaar dat 't onmogelijke van toen toch mogelijk bleek.

Petje af carol dat je het met eigen kracht gedaan hebt, weet als geen ander dat het een lange

moeizame weg is."

 

C.K.

"Hee Carola. Ik zit net de link over jouw verhaal te lezen.

Het is zo verschrikkelijk herkenbaar.

Door het lezen van jouw verhaal wordt weer eens bevestigd dat er ooit een einde aan komt.

Dankjewel."

 

Rosalinde Krieger

'Bijzonder! Vooral herkenbaar in het vluchten en het hoog zitten in je hoofd.'